Bregovic po Mainzersku
Tak się jakoś złożyło, że odkąd mieszkamy w Niemczech byliśmy aż
na dwóch koncertach. I za każdym razem był to Goran Bregovic. Nie, że zaraz nie
doceniamy lokalnego rynku muzycznego, albo że szwargot tutejszej mowy (albo
jeszcze gorzej śpiew) krzywdzi nasz smak muzyczny. Po prostu tak jakoś wyszło.
Ale mimo, że artysta, repertuar a nawet kolejność piosenek była w obu
przypadkach identyczna, to jednak były to dwa zupełnie różne wydarzenia. A
wszystko za sprawą publiczności.
Pierwszy raz bałkańskie rytmy zawitały do Mainz. W Największej
hali w mieście, perle budownictwa lat 70-tych (pięknej niczym budowle z czasów
PRL-u), pojawiło się ze dwa tysiące widzów spragnionych muzyki i dobrej zabawy.
Z pewnością, udanej atmosferze sprzyjał alkohol sprzedawany przez cały czas
trwania koncertu oraz klucz kulturowy, który wyraźnie nie sprzyjał mniejszości
niemieckiej. Masy Serbów, Polaków, Bułgarów, Greków, Latynosów, i pewnie
jeszcze kilku innych narodowości, w których Bregovic śpiewał te same piosenki,
entuzjastycznie przyjmowały każdą następny kawałek. Ludzie szybko odsunęli
krzesła, i tańczyli między rzędami, każdy podśpiewując znane kawałki w swoim
języku. Zabawa była przednia, do tego stopnia, że w pewnym momencie uciśnione
masy sztywnych do tej pory Niemców (i jednej podsłuchanej pani Basi, która
powiedziała że pierdoli i tańczyła nie będzie), zaczęły nawet co nieco
podrygiwać do taktu. Pomni dobrej zabawy postanowiliśmy, że gdy tylko nadarzy
się okazja wybierzemy się ponownie na Gorana.
Nie minęło pół roku a Serb wraz ze swoją orkiestrą znów zjawił
się w naszej okolicy. Tym razem maił koncertować w Wiesbaden. Szybko kupiliśmy
bilety i czekaliśmy na wydarzenie.
Warto tu wspomnieć, że Mainz i Wiesbaden to praktycznie jedno
miasto leżące po dwóch stronach rzeki. Niczym Buda i Pest, albo Bielsko i
Biała. Z tym, że jak to zwykle bywa, mieszkańcy obu miast nienawidzą się jak
psy. Wiadomo, że jak śmierdzi to znaczy, że przywaiało od tych wałów zza rzeki.
Generalnie Ci (właściwie to my też) z Mainz chwalą się tym, że są bardziej
otwarci na innych, bardziej przyjacielscy (np. zdarza im się zagadać do kogoś
na ulicy), bardziej swobodni w obyczajach. Innymi słowy, że są wyluzowani,
natomiast te ćwoki z Wiesbaden są zarozumiali, sztywni i śmierdzą rybą. Z drugiej
strony Wiesbaden jest ładniejsze (nie zniszczone w czasie wojny, tymczasem
Mainz w 85 proc zostało zmiecione przez amerykańskie bomby), kulturalniejsze,
zamożniejsze i lepsze. I tak oba miasta niemal identycznej wielkości ciągle ze
sobą rywalizują. Nie jest ważne, że FSV Mainz gra w Bundeslidze, ważne że
Wiesbaden w niej nie gra i tak dalej i tak dalej.
Będąc świadomi tych różnic wyruszyliśmy na koncert po drugiej
stronie rzeki. I powiem wam, że było inaczej. Już samo usytuowanie wydarzenia w
starym teatrze (budynek na kształt teatru Słowackiego w Krakowie), z malowanymi
stiukami, renesansowymi kupidynami, lożami, balkonami, wydawało się co nieco
dziwne zwarzywszy na grającego artystę. Przed wejściem kłębili się elegancko
ubrani goście, faceci w smokingach i garniturach, kobiety w sukienkach i
kapeluszach na głowie. Średnia wieku wskazywała, że większość z gości pamiętała
jeszcze wojnę a co poniektórzy nawet brali w niej czynny udział. Krótkie dyskusje foyer wskazywały, że goście nie bardzo mieli
pojęcie kim jest bregovic, ale należy zapoznawać się z kulturą ludów ciemnych i
uczestniczyć w tego rodzaju wydarzeniach kulturalnych, żeby nie być jak te
prostaki z Mainz.
No i zaczęło się. Wdrapaliśmy się z trzeci balkon u góry i
zasiedliśmy w ostatnim rzędzie (my jesteśmy niezmienni i tradycyjnie stać nas
jedynie na najtańsze bilety). To jednak pozwoliło obserwować nam całą
publiczność. Bregovic idąc po najmniejszej linii oporu odegrał identyczny
koncert, nawet piosenki były chyba w tej samej kolejności, nie mówiąc o
żenujących dowcipach. Tym razem ludzie jednak nie tańczyli. Siedzieli sztywno i
słuchali muzyki. Panie obserwowały nieogolonych i lekko podpitych muzyków przez
teatralne lornetki i po każdym kawałku biły mocno brawo. Rewolucje zaczęliśmy
my (no może nie ja osobiście zwarzywszy na mój zmysł muzyczny) ale nasze
dziewczyny, które wstały z siedzeń aby potańczyć. Mimo ogólnego ostracyzmu,
dziewczyny (obie) nie przestawały i odniosły nawet pewien sukces. Co
poniektórzy ludzie, patrząc na ich perwersję zaczęli co nieco podrygiwać. Jeden
dziadek, tak się rozbawił, że tańcząc spadł ze schodów. Mogę ze spokojny sercem
powiedzieć, że sam osobiście widziałem, jak na drugim balkonie od góry, jedna
pani nawet wstała do tańca, a trzy krzesła dalej, pewien pan poruszał stopą do
rytmu. A w loży po prawej stronie, kilkoro młodych (50+) podrygiwało do muzyki.
Były nawet trzy panie które, pod koniec koncerty tak się rozochociły, że od
kiwania głowami do rytmu zatrząsł się im cały rząd. I mimo gromiących spojrzeń
pozostałych melomanów, nie przestawały kiwać dalej.
To był naprawdę dobry koncert, a jeżeli 8-10 osób to już tłum,
to spokojnie mogę powiedzieć, że Bregovic swoją muzyką umie porywać tłumy, nas
porwał na pewno. Cigani! Juris!!! Boom, boom, boom, boom, boom!!!
Leo
Foty z Googla
